Politieke crisis is wanordehet politieke systeem, vergezeld van een schending van de normale werking ervan, in verband met de weigering van een aanzienlijk deel van de burgers om de regerende organisatie te steunen. De bevolking spreekt zijn wantrouwen uit jegens de uitvoerende macht en de regerende partij, en spreekt zijn ontevredenheid uit over het beleid dat in het land wordt gevoerd. Dit leidt ertoe dat het systeem in dergelijke omstandigheden zijn functies niet met succes kan uitvoeren.
Daartussen kan een politieke crisis ontstaanlanden of binnen één staat, wanneer het onmogelijk is om acties tussen politieke krachten te coördineren. Crisissen in het buitenlands beleid ontstaan als gevolg van internationale tegenstellingen. Interne (parlementaire, gouvernementele, constitutionele en andere) zijn het resultaat van divergerende politieke belangen tussen verschillende sociale krachten in het land.
De regeringscrisis is het meestkomt vaak voor wanneer de regering haar geloofwaardigheid verliest, wat leidt tot niet-naleving van haar bevelen door de uitvoerende autoriteiten. Het kan gepaard gaan met een verandering in leiderschap of regering. De parlementaire crisis komt tot uiting in een verandering in de machtsverhoudingen in de wetgevende macht, waarbij de acties van het parlement verschillen van de opvattingen van de meerderheid van de burgers van het land. Het resultaat is de ontbinding van de bestaande wetgevende macht en het houden van nieuwe verkiezingen. Een constitutionele crisis houdt verband met de beëindiging van de basiswet, wanneer deze zijn legitimiteit verliest en er een herziening nodig is.
Tussen politieke conflicten en criseszijn gemeenschappelijke kenmerken. Politiek conflict is slechts een vorm van crisisexpressie, die bestaat in het openlijk optreden van de massa tegen de bestaande organisatie van de centrale overheid. Het conflict kan uitgroeien tot een opstand, een revolutie, een reactie en een contrarevolutie.
В основе кризисов и конфликтов лежат социальные tegenstrijdigheden. Ze worden geboren wanneer de samenleving (haar tegengestelde krachten) geen andere manier ziet om haar eigen belangen te realiseren, behalve door een openlijke strijd aan te gaan om deze tegenstrijdigheden op te heffen.
Een open botsing (conflict) is echter niet altijdis de enige en beste manier om de tegenstrijdigheden op te lossen die leiden tot een situatie waarin zich een stabiele politieke crisis begint te ontwikkelen. Soms is het evolutionaire pad veelbelovender, vooral als we rekening houden met de hoge kosten van het conflict en de revolutionaire middelen die worden gebruikt om tegenstrijdigheden op te lossen. In dit geval worden de geaccumuleerde discrepanties opzettelijk uitgesplitst en dalen ze af van de hoogten van het niveau van de samenleving naar het niveau van individuen.
Tegenwoordig bestaan er langdurige interraciale en etnische conflicten in Canada, de VS, Groot-Brittannië, landen van de voormalige TSFR, SFRJ, USSR.
In Rusland, momenteel aan het ontwikkelen inDe politieke crisis is de afgelopen jaren permanent en onomkeerbaar geworden. Dit betekent niet dat het land binnenkort “de straat op gaat”. De crisis komt eerder tot uiting in de toenemende vermoeidheid van politieke leiders en machtselites aan de macht.
Al in mei 2011 voorspelden expertsde daling van de ratings van de tandem en het feit dat de autoriteiten hun functie niet kunnen bekleden zonder administratieve middelen. Dit betekent dat het vertrouwen van de bevolking in de autoriteiten zo sterk is afgenomen dat de politieke controle over het land dreigt te verliezen. De ontevredenheid neemt niet alleen toe in de middenklasse (zoals voorheen), maar in praktisch alle sociale lagen.
Het land 'komt uit de linkerflank', wat aangeeft dat de randvoorwaarden voor de vorming van een nieuwe centrumrechtse meerderheidspartij worden gevormd.
