Voor elk gesprek over militaire dienst,Zoals gewoonlijk komt een bepaalde associatieve reeks voor de geest: martinets, vorm, peiling, een trede najagen, enz. Uit dezelfde reeks. Tegelijkertijd zijn veel mensen in het burgerleven, inclusief de families van het leger, geconcentreerd rond de vervulling van de onmiddellijke taken die het vaderland voor hun verdedigers stelt, maar het leger zelf besteedt waarschijnlijk lang niet alle 24 uur. naar de paradeplaats. Het was voor de uitvoering van taken van spirituele aard dat het Cultureel Centrum van de strijdkrachten van de Russische Federatie in de eerste decennia van de vorige eeuw werd opgericht.
De opkomst van het centrum
De gedachte aan de noodzaak om een cultureel te organiserenrust voor de actievoerders die veel tijd in de loopgraven doorbrachten kwam aan het einde van het derde decennium van de vorige eeuw - in 1928 verscheen het Centrale Huis van het Rode Leger. Minder dan honderd jaar heeft het verschillende namen ondergaan, maar dit had op geen enkele manier invloed op de essentie ervan. Ten eerste werd het het centrale huis van het Sovjetleger en na de ineenstorting van het Sovjet-rijk - het centrale huis van het Russische leger.
Oorspronkelijk het toekomstige Culturele Centrum van de Gewapendetroepen van de Russische Federatie gehoorzaamden de politieke en administratieve structuur in het leger, de zogenaamde GPU. Omdat de afdeling bij het organiseren van culturele recreatie zo veel mogelijk soorten activiteiten wilde bestrijken, had ze de leiding over verschillende objecten: bijvoorbeeld zalen voor het vertonen van films, het organiseren van lezingen, concerten, tentoonstellingen, leslokalen, bibliotheken, enz. evenals parken. Daarnaast werden voor actieve recreatie, dansen of toernooien in bordspellen theatervoorstellingen georganiseerd.
Vooroorlogse periode
Ondanks dat je jezelf positioneert alsorganisator, allereerst, cultureel tijdverdrijf, in de vooroorlogse periode hield de nieuwe afdeling zich vooral niet zozeer bezig met het culturele en opleidingsniveau van militairen, maar met het naleven van hoge legernormen. Werknemers van de pas geboren regering, en inderdaad van de huidige CC van de strijdkrachten van de Russische Federatie, waren voornamelijk bezig met de popularisering van de paramilitaire wetenschappen, patriottisme en moed vanuit militair oogpunt onder burgers. Het is echter vermeldenswaard dat het deze militair-culturele afdeling was die vele ongelooflijk getalenteerde collectieven heeft voortgebracht die tot op de dag van vandaag bekend zijn, bijvoorbeeld het Alexandrov Song and Dance Ensemble, het Central Academic Theatre en de Sports Club van het Russische leger en andere beroemde collectieven.
Bovendien was het dankzij deze organisatie dat het Sovjetleger en de marine hun eigen museum kregen, dat in 1964 het Museum van de strijdkrachten werd genoemd.
Oorlog en daarna
Diverse documentaire kronieken van de oorlogsjarendemonstreert levendig de dringende behoefte aan die artistieke groepen die het front omcirkelden, onbevreesd hun nummers op de frontlinie en in ziekenhuizen zetten. Lydia Ruslanova, Olga Orlova, Valentina Serova, Georgy Yumatov en vele anderen, die onder het gebulder van granaten, onder het fluiten van kogels, elke minuut riskeerden om te sterven, met de breedte van hun ziel en vrijgevigheid van talent, het moreel van degenen die de overwinning hebben gesmeed in zweet en bloed.
Het huidige Cultureel Centrum van de strijdkrachtenVanaf het allereerste begin van de oorlog veranderde de Russische Federatie in een veldhoofdkwartier, met als belangrijkste functie het front te voorzien van alle middelen om het moreel te vergroten. Het was hier dat de zogenaamde frontliniebrigades werden gevormd, waaronder popartiesten, film- en theateracteurs.
Aan het einde van de oorlog, bij besluit van de leidingland, begon het departement de naam te dragen van de beroemde revolutionaire Mikhail Frunze. Hoewel de meest verschrikkelijke oorlog eindigde met de volledige nederlaag van nazi-Duitsland, hing het gevoel van een nieuwe militaire botsing in de lucht, dus veranderde de instelling haar profiel enigszins en begon ze vreemde talen te onderwijzen, bereidde zich voor op toelating tot militaire academies om de officier te versterken corps. Bovendien werd de politieke en educatieve component versterkt, hetgeen tot uiting kwam in de opening van de Universiteit van het Marxisme-Leninisme.
Na de ineenstorting begon een nieuw leven voor de afdelingSovjet-rijk. In 1993 droeg het de naam van het Russische leger en in 1997 werd het omgedoopt tot het Cultureel Centrum van de strijdkrachten van de Russische Federatie.
Departementale taken
De moderne militair-culturele afdeling omvatop zich zes takken. De afdeling die verantwoordelijk is voor cultuur in bijzondere zin is de belangrijkste. Hij is verantwoordelijk voor het cultiveren van moraliteit onder het leger, maar ook onder hun families. Zijn educatieve neigingen strekken zich uit tot al het burgerpersoneel. De vorming van diezelfde brigades wordt vandaag toevertrouwd aan de afdeling militair patronaat, die ook plechtige evenementen organiseert voor gedenkwaardige data. De functies van propaganda zijn toegewezen aan de schrijfafdeling.
Hoewel het Cultureel Centrum van de Russische strijdkrachtenFederatie en heeft een moderne naam, vertrouwt op haar erfgoed, wat betekent dat het de oorspronkelijk gestelde taken oplost, met enige tijdaanpassingen, en ongeveer dezelfde methoden gebruikt als zijn oprichters. In de moderne retoriek is het mogelijk dat juist zulke organisaties de grootste last zullen dragen van de massale integratie van patriottische ideeën van de huidige vloed met specifieke propagandadoelstellingen.
