Iedereen weet wat het woord "tolerantie" betekent.En vertaling is in feite niet nodig. Ja, uit het Latijn is het "tolerantie", dus wat? En alles is ook voor iedereen duidelijk. De vraag rijst zelfs: "Waarom zelfs een extra woord in de taal introduceren?" Het is logisch dat geleende woorden een lege nis vullen. Er is geen concept - er is geen woord in de taal. Er verschijnt een nieuw fenomeen - er verschijnt een woord dat het definieert. Als het fenomeen uit een andere cultuur kwam, is het logisch dat de definitie daar vandaan komt. Maar als er geen tv of computer was in de Russisch sprekende realiteit, dan was er tolerantie! Dus waarom een nieuw woord?
Tolerantie is geen tolerantie
Het punt is dat semantisch woorden“Tolerantie” en “tolerantie” verschillen nogal. In het Russisch "volharden" is "een aantal onaangename gevoelens overwinnen". "Ik vind het niet leuk, maar ik tolereer het. Ik dwing mezelf om geen aandacht te schenken aan problemen ”- zo kun je de gevoelens overbrengen van iemand die tolerantie toont.
Tolerantie is anders.Dit is niet het overwinnen van de eigen afkeer en irritatie (hoewel dit natuurlijk de eerste stappen zijn naar echte tolerantie). De tradities van iemand anders, de manier van leven van iemand anders als vanzelfsprekend beschouwen, een duidelijk besef dat alle mensen verschillend zijn en het volste recht hebben om zo te zijn - dit is wat het woord 'tolerantie' betekent.
Onze en anderen
Voordat we praten over wat istolerantie in interetnische relaties, het is de moeite waard eraan te denken dat in een bepaald stadium van ontwikkeling elke stam zichzelf eenvoudig en pretentieloos noemde - "mensen". Dat wil zeggen, hier zijn we, verzameld rond het vuur, mensen. En wie er nog meer ronddwaalt, het moet nog worden uitgezocht. Dus wat als twee benen, twee armen en een hoofd? Misschien is deze aap zo kaal? Je weet maar nooit. Spreekt onbegrijpelijk, eert onze goden niet, houdt niet van onze leiders. Hij ziet er niet uit als een man, oh, hij ziet er niet uit als ...
Het Romeinse woord voor "barbaren" is een geluidsoverdrachtonduidelijk gemompel. "Var-var-var-var". Shuffle snap het niet. Hier zijn we, de Romeinen - mensen, de juiste mensen, we spreken duidelijk, in het Latijn. En deze ... barbaren, in één woord. En ofwel zullen ze normale mensen worden - ze zullen Latijn spreken en het primaat van Rome erkennen, of ...
Waarschijnlijk hadden de Hunnen ook een overeenkomstige bewijsbasis, gebouwd op hetzelfde principe.
Transformatie van het beeld van de wereld
Enerzijds is het nog steeds positiefdynamiek. Als de kring van "vrienden" zich uitbreidt, betekent dit dat de cultuur van interetnische relaties groeit, zij het langzaam. Als we extrapoleren, kunnen we tot de conclusie komen dat op een dag iedereen "van ons" zal worden, en de plaats van slecht en vreemden zal worden ingenomen door, laten we zeggen, buitenaardse wezens. Of intelligente dolfijnen - het maakt niet uit.
Wat is tolerantie bij interetnischrelatie, begon niet zo lang geleden te denken. Simpelweg omdat slavernij in de 19e eeuw een veel voorkomend verschijnsel was, en de Aboriginals van Australië pas in 1967 in aanmerking werden genomen bij de volkstelling, waardoor ze werden uitgesloten van het aantal burgers. Op enkele uitzonderingen na hadden Joden in het Russische rijk pas in 1917 het recht om het Vestigingsgebied te verlaten, en het conflict in Ierland, grotendeels gebaseerd op culturele en religieuze tegenstrijdigheden, bestaat al vele decennia, laait op en vervaagt vervolgens. Daarom was de internationale diplomatie van het verleden natuurlijk behoorlijk tolerant in het kader van professionaliteit, dat wil zeggen diplomatiek. Maar dit betekende geenszins dat het de taak van de staat was om tolerante burgers op te leiden. De afwezigheid van oorlog is al vrede, en of het gebaseerd is op welwillende gevoelens voor een buur of simpelweg op het besef van de zinloosheid van een gewapend conflict, is niet zo belangrijk.
Waarom is tolerantie een noodzaak geworden?
Eerlijk gezegd is het vermeldenswaard dat het inIn de twintigste eeuw ontstond de behoefte aan tolerantie. Voordien waren de inwoners van één land meestal een culturele monoliet. De Britten zijn de Britten, de Fransen zijn de Fransen, de Japanners zijn de Japanners. Vreemdelingen - heidenen, buitenlanders, nieuwkomers - waren natuurlijk overal, maar het waren er maar weinig. Etnische tolerantie was niet erg relevant, simpelweg omdat degenen tot wie het bedoeld was, een extreem kleine groep waren. Niemand geeft dus om griepgevallen totdat er een epidemie uitbreekt.
Internationaal recht
In de twintigste eeuw nam het aantal mensen sterk afdegenen die niet begrijpen wat tolerantie is in interetnische relaties. Het is een alternatief geworden voor religieuze, raciale, etnische en andere tolerantie. Het vermogen om buitenlandse culturen, buitenlandse tradities als vanzelfsprekend te beschouwen, om je eraan aan te passen, is in zekere zin een garantie voor overleving geworden. Omdat de twintigste eeuw niet de tiende is, en automatische wapens en explosieven allang het zwaard en de dolk hebben vervangen.
Gebrek aan tolerantie in actie
Als gevolg hiervan zijn alle ondertekenende statendeze internationale handelingen zijn verplicht om dergelijke gedragsnormen in wetgeving op te stellen. Dit geldt zowel voor de normen van het strafrecht en het bestuursrecht, die de verantwoordelijkheid voor de schending van andermans rechten en vrijheden zouden moeten omschrijven, als voor de voorschriften van de educatieve of culturele sfeer. De staat zou niet alleen degenen moeten straffen die anderen willen beperken in hun nationale, culturele of religieuze zelfexpressie, maar ook tolerantie en respect bij mensen moeten aanmoedigen, en ze met alle beschikbare middelen in de samenleving moeten planten.
Vanuit dit oogpunt verankerd in het RussischDe media hebben een traditie om de dubieuze term "gezicht van blanke nationaliteit" te gebruiken - een directe schending van de normen van interetnische tolerantie. Het is buitengewoon onjuist om criminelen te identificeren op basis van hun vermeende nationaliteit in een situatie waarin dit niets te maken heeft met het corpus delicti. Zeker als "personen van Slavische nationaliteit", "personen van Duits-Romeinse nationaliteit", "personen van Latijnse nationaliteit" nergens worden gehoord. Als alle bovenstaande definities zelfs absurd, belachelijk en belachelijk klinken, waarom is "een persoon met de blanke nationaliteit" dan de norm geworden? Op deze manier is een stabiele associatie inderdaad eenvoudigweg vastgelegd in de hoofden van mensen: een inwoner van de Kaukasus is een potentiële crimineel. En het maakt niet uit dat de Kaukasus groot en multinationaal is, dat de bevolking van dit gebied divers en talrijk is. Daar, zoals elders, zijn er criminelen, maar daar, zoals elders, zijn er onvergelijkbaar meer fatsoenlijke mensen. Het is gemakkelijk om een stereotype te creëren, maar moeilijk te vernietigen. De interetnische betrekkingen in Rusland hebben veel te lijden onder dergelijke overhaaste uitspraken van mediamensen.
Broederlijke volkeren zijn niet langer hetzelfde en broederlijk
Het is met vergelijkbare manifestaties van formatiepublieke opinie en moeten de wetgeving bestrijden van landen die internationale wetten op dit gebied hebben geratificeerd. Voorlegging van informatie in de pers en op televisie, lessen op scholen, verschillende evenementen gericht op het bevorderen van tolerantie en wederzijds respect - dit alles moet door de staat worden gecontroleerd. Het alternatief is helaas triest. Burgerlijke verontwaardiging, conflicten, de toename van xenofobe gevoelens in de samenleving - het is erg moeilijk om met dergelijke uitingen om te gaan. Het is gemakkelijker om ze meteen te voorkomen. De staat moet de publieke opinie vormen, en dan zullen nieuwe tradities en gedragsnormen ontstaan, die in het geheim het handelen van burgers zullen bepalen. Ja, misdaden die worden ingegeven door etnische of raciale intolerantie zijn bijna onvermijdelijk kwaadaardig. Maar als criminelen worden geconfronteerd met universele veroordeling en minachting, is dat één ding. Maar als ze stilzwijgend begrip en goedkeuring krijgen, in extreme gevallen, is onverschilligheid compleet anders ...
Helaas momenteel internationaalde betrekkingen in Rusland zijn verre van wolkenloos. Eerder, in de tijd van de multinationale USSR, werkte het mechanisme van staatspropaganda juist om wederzijds respect te bevorderen, en de nadruk lag op het feit dat, ongeacht nationaliteit, iedereen staatsburger is van één groot land. Nu is helaas het niveau van tolerantie jegens vertegenwoordigers van andere naties sterk gedaald, aangezien er weinig aandacht wordt besteed aan dit aspect van onderwijs. Maar interetnische verschillen in de media worden vrij scherp benadrukt. En we kunnen alleen maar hopen dat de situatie snel ten goede zal veranderen.
Niet alles is zo rooskleurig
In alle eerlijkheid moet worden opgemerkt dat dat ideaalwederzijds respect en begrip, waarnaar de moderne culturele gemeenschap streeft, heeft nogal onaangename bijwerkingen. Tolerantie is natuurlijk geweldig. Dat geldt ook voor christelijke verzet. U kunt uw wangen tot in het oneindige uitsteken als het in overeenstemming is met de principes en morele overtuigingen. Maar niemand garandeert dat het verzet in leven zal blijven. Omdat zijn systeem van morele waarden humanisme, liefde voor de naaste en overtuiging in universele gelijkheid omvat. Maar wie zei dat deze principes door de tegenstander zullen worden gedeeld? De kans is groot dat de persoon die geen weerstand biedt eerst een goed gezicht krijgt en dan gewoon opzij wordt geduwd. Hij zal niemand overtuigen en zal niemand opnieuw opvoeden - simpelweg omdat dergelijk gedrag van vertegenwoordigers van een andere cultuur niet zal worden beschouwd als de uitzonderlijke schoonheid van de ziel, maar als een banale zwakte. "Tolerantie" is een term die niet universeel en niet universeel op een positieve manier wordt opgevat. Voor velen is dit een gebrek aan wil, lafheid, gebrek aan rigide morele principes die het waard zijn om voor te vechten. Als gevolg hiervan ontstaat een situatie waarin slechts één kant tolerantie en tolerantie vertoont. Maar de tweede legt actief zijn eigen spelregels op.
Tolerantie en chauvinisme
Een soortgelijk probleem wordt geconfronteerd met modernEuropa. Het grote aantal migranten uit het moslim-Oosten en uit Afrika heeft geleid tot aanzienlijke culturele verschuivingen. De kolonisten zelf streven er helemaal niet naar om te assimileren, wat heel begrijpelijk is. Ze leven zoals ze vroeger deden, zoals ze denken dat juist is. En tolerante Europeanen kunnen hen natuurlijk niet dwingen - dit schendt immers individuele rechten. Het gedrag lijkt absoluut correct te zijn. Maar is het mogelijk om interetnische relaties te harmoniseren in een situatie waarin er in wezen geen dialoog is? Er is een monoloog van een van de partijen, degene die de argumenten van anderen niet wil horen of begrijpen.
Nu al klagen veel Europeanen datnieuwkomers willen zich niet alleen "op een Europese manier" gedragen. Ze eisen dat de inheemse bevolking zich houdt aan de normen en tradities van het oude thuisland. Dat wil zeggen, tolerante Europeanen kunnen hun eigen normen en regels niet opleggen, maar intolerante bezoekers wel! En ze leggen op! Omdat hun cultuur dit gedrag als het enige mogelijke en correcte beschouwt. En de enige manier om dergelijke tradities te veranderen, is door rechten en vrijheden, gedwongen assimilatie, in te perken, wat onverenigbaar is met de filosofie van wederzijds respect en individuele vrijheid. Hier is een paradox. Voorbeelden van dit soort tolerantie worden vrij nauwkeurig beschreven door de kinderlijke grap 'eerst eten we die van jou, en dan allemaal onze eigen'.
Tolerantie is niet gelijk aan slaafsheid
Helaas een gevolg van een vergelijkbare situatieis de stijgende populariteit van fascistische bewegingen. De wens om hun cultuur te beschermen, te behouden en te beschermen tegen de ruwe inmenging van iemand anders zorgt ervoor dat sommige Europeanen hun eigen nationale identiteit sterk voelen. En dit stroomt al uit in vormen die verre van beschaafd zijn.
We kunnen zeggen dat de golf van interetnischeDe conflicten die Europa de laatste tijd overspoelden, zijn in zekere zin het gevolg van een overvloed aan tolerantie. Omdat mensen op een gegeven moment vergeten wat tolerantie is in interetnische relaties, en het niet langer onderscheiden van slaafsheid. Wederzijds respect is gewoon wederzijds. Er is geen eenzijdig wederzijds respect. En als een van de naties geen rekening wil houden met de tradities en normen van de ander, dan kan er geen sprake zijn van enige tolerantie. Als dit feit wordt genegeerd, zijn conflicten onvermijdelijk. En ze zullen veel serieuzer zijn - simpelweg omdat ze buiten het wettelijke kader vallen. De heropleving van extremistische fascistische bewegingen in Europa als symmetrisch antwoord op de culturele onbalans veroorzaakt door het grote aantal nieuwkomers bewijst dit duidelijk. Zoals elke, zelfs de meest wonderbaarlijke en humane maatregel, is tolerantie alleen goed binnen redelijke grenzen. Een overdosis verandert het medicijn in gif.
