Na de Grote Vaderlandse Oorlog nog drie of vierDecennia lang was de herinnering van de mensen aan de laatste oorlog vers. De veteranen leken de jongens oudere mensen te zijn, en ze waren pas veertig of vijftig jaar oud, en ze konden in een eenvoudige en begrijpelijke taal vertellen over hun ervaringen in die moeilijke jaren. Elke schooljongen wist van de prestatie van Alexander Matrosov, die de schietgaten van het machinegeweer met zijn lichaam bedekte, waardoor zijn kameraden de kans kregen om de posities van de vijand te overwinnen, die door de bunker werden bedekt. Deze versterking vormde een ernstig obstakel voor de oprukkende troepen.
Soorten veldversterkingen
Veldversterkingen zijn kapitaal entijdelijk. Zo wordt er snel een sleuf of bunker gebouwd, van schrootmateriaal of met toevoeging van een bepaald aantal geïmporteerde stammen. Hun voordeel ligt in het feit dat het verschijnen van deze punten vaak een complete verrassing is voor de oprukkende vijand, in het geval dat het werk uiteraard met voldoende mate van geheimhouding werd uitgevoerd. Het tweede type vestingwerken bestaat uit krachtig gewapend beton en gepantserde objecten die in staat zijn om een belegering (in sommige gevallen cirkelvormig) lange tijd te weerstaan, waardoor de troepen van de vijand worden gehinderd. Om het moeilijk te maken om ze te omzeilen, worden de schietpunten gecombineerd tot een verdedigingssysteem - een versterkt gebied. In dit geval is de eenheid van zo'n regel DOT. Deze afkorting staat voor "long-term firing point". De genoemde bunker verschilt hiervan doordat er in de afkorting, naast de letters "O" (vuur) en "T" (punt), ook "D" (hout) en "Z" (aarden) staan, wat vervaardigingsmaterialen betekent. De bunkers zijn gemaakt van pantser en beton.
Strategisch defensieconcept
Долговременные укрепления после войны 1914–1918 jaren werden door de generaals van veel landen gezien als een gegarandeerd middel om agressie af te weren. Het positionele karakter van vijandelijkheden, kenmerkend voor het Westelijk Front, gaf reden om aan te nemen dat de belangrijkste strategie van de komende conflicten de economische uitputting van de vijand zou zijn. De uitzondering was de doorbraak van Brusilov, toen het Russische leger erin slaagde een diepe en brede kloof te slaan in de gelaagde verdediging van de Oostenrijkers (1915). Maar deze zaak werd als uniek beschouwd en er werd geen rekening mee gehouden, maar tevergeefs. De mening bleek niet te kloppen.
Al in 1939 deed het Rode Leger watleek onmogelijk - nam de Mannerheimlinie. Toen leerden onze commandanten en soldaten wat een bunker was. In oorlog, ter verdediging, wordt alles gebruikt waarvoor de infanterie kan "aanslaan" - een ravijn, een beek, een huis of zijn ruïnes. In Finland werd de uitrusting van versterkte gebieden gereviseerd.
Lijnen en verdedigingsgebieden
De Mannerheimlinie werd als onneembaar beschouwd. Het was onmogelijk om er omheen te komen, en het is ook bijna onmogelijk om het te nemen. Zelfs nu zou geen enkel leger ter wereld deze taak hebben kunnen uitvoeren (zonder het gebruik van kernwapens). De Duitsers omzeilden eenvoudigweg de Maginotlinie in 1940; ze zouden deze nauwelijks frontaal hebben overwonnen. Elk van deze superkrachtige versterkte gebieden zou theoretisch zeer lang kunnen verdedigen. Elke bunker is niet alleen een schietpunt, maar een complexe ondergrondse voorziening met alle infrastructuur, inclusief plaatsen voor recreatie, persoonlijke hygiëne, eten en koken, en natuurlijk grote arsenalen met munitiedepots. Deze werden gebouwd door de Japanners in het zuiden van Sakhalin en door de USSR over de gehele lengte van de Chinese grens. De eigenlijke betekenis van het woord DOT veronderstelt zijn langdurige en daarom stabiele verdediging.
Moderne bunkers
In een mobiele oorlog zoalsBij moderne lokale conflicten lijkt het misschien dat vuurpunten op de lange termijn als verdedigingsstructuren verouderd zijn. Inderdaad, met de opkomst van de mogelijkheid om massale aanvalskrachten te landen, krachtige en compacte vuursteunmiddelen voor infanterie, is het neutraliseren van de klassieke bunker niet zo'n moeilijke taak. De verdediging verbetert echter ook. In het begin van de jaren zestig werden standaardstructuren van het Gorchak-type gecreëerd, en later - VZU-100, in staat om de gevechtseffectiviteit te behouden, zelfs in het geval van een aanval op het gebied met tactische nucleaire ladingen. Dit wordt mogelijk gemaakt door effectieve penetratie in de grond, ventilatie "met opstuwing" en afstandsbedieningen voor het stoken. De bunkers staan nog steeds in de gelederen en hun ontslag wordt niet verwacht.
