Onder de enorme hoeveelheid vuurwapensgebruikt in de oorlog van 1941-1945 door Sovjet-soldaten, geen van hen wekt zoveel veelzijdige recensies op als de SVT-40 (sluipschuttersgeweer). Deskundigen en het leger beschouwden het als niet erg succesvol, dus de productie van het geweer stopte al snel.
De ontwikkeling van dergelijke wapens viel op het legerjaren waarin, omwille van kwantitatieve indicatoren, de manifestatie van kwaliteit afnam. Er is een mening van experts dat als het niet voor de oorlog was geweest, het geweer zonder gebreken had kunnen zijn ontworpen, vooral omdat veel van degenen die het wapen hebben gebruikt er positief op reageren.
Beschrijving van het geweer
Voor de korte slag van de gasveer gebruiktpoedergas dat uit de boring wordt afgevoerd. In de kamer is een regelaar geïnstalleerd om de hoeveelheid uitlaatgassen te veranderen, wat het gebruik van het geweer in verschillende omstandigheden beïnvloedt en waarmee u de voorwaarden voor het gebruik van verschillende soorten patronen kunt wijzigen.
De zuiger brengt beweging over op de sluiter en weer teruggeeft de lente terug. Het stengelkanaal is afgesloten met een sluiter die in het verticale vlak kantelt. Er zit nog een veer in de vatkast, die dient om de bout op het frame terug te brengen naar de tegenovergestelde positie. Het geweer heeft een samengestelde kolf, het mechanisme wordt vrijgegeven door de trekker. De trekker wordt vergrendeld door een veiligheidspal.
Werk in de strijd
Het magazijn wordt opgeladen zonder het te verwijderengeweer clips. Het zicht wordt uitgevoerd met een front zicht en een front zicht. Het SVT-40 sniper rifle met een PU optisch vizier heeft een rem in de loopsnuit. De latere modificatie heeft een snuitmechanisme, vergelijkbaar met de AVT-40, en een bajonetmes, dat qua uiterlijk lijkt op een mes dat in een speciale huls aan een heupgordel kan worden gedragen.
Als u fotografeert vanuit een buikligging, danhet wapen wordt ondersteund door de linkerhand en wordt op de handpalm voor het magazijn geplaatst. Het gebruik van het geweer vanuit een zittende, staande en knielende positie houdt in dat het wapen bij het magazijn wordt vastgehouden. Een goed getrainde schutter maakt ongeveer 25 schoten per minuut als het magazijn voorgevuld is. Vul je de winkel met twee clips, dan wordt het aantal opnames teruggebracht tot 20 per minuut.
Geluiddemper applicatie
Het SVT-40 sluipschuttersgeweer met geluiddemper passeerttests op het bereik in het voorjaar van 1941. Het apparaat is alleen ontworpen voor kogels met supersonische snelheid en is niet geschikt voor geweermunitie met een lagere snelheid. Dit ontwerp van de uitlaatdemper verandert niets aan de snelheid en gevechtsnauwkeurigheid die aan de kogel wordt gegeven, maar het geluid van de opname is bijna niet gedoofd en de helderheid van de flitser blijft hetzelfde.
Buskruitgassen komen niet uit devat, maar worden vertraagd door een geluiddemper, wat ertoe leidt dat wanneer de sluiter wordt geopend, ze de schutter met een dichte straal in het gezicht slaan. Het apparaat voor geruisloos schieten met een geweer raakte tijdens testevenementen beschadigd en het ontwerp ervan werd niet langer afgerond.
Eigenschappen van zelfladend geweer
Tijdens de Fins-Sovjetoorlog in 1939-1940 werd het SVT-40 sluipschuttersgeweer voor het eerst gebruikt. Kenmerken en technische indicatoren:
- geweerkaliber - 7,62;
- het wapen weegt 3,8 kg zonder te zijn uitgerust met een bajonet en patronen;
- kaliber patronen - 7,62x54 mm;
- geweer lengte - 1 m 23 cm;
- standaard vuursnelheid - van 20 tot 25 toeren per minuut;
- initiële kogelsnelheid - 829 meter per seconde;
- zichtbereik - tot 1,5 km;
- de winkel bevat 10 munitie.
Geschiedenis van de schepping
Verlangen om conventionele wapens om te zetten inde automatische analoog leidt ertoe dat het SVT-38-geweer begint te worden geproduceerd door Fedor Tokarev, die tijdens de oorlog met de Finnen een zware testschool doorloopt. Door het gebruik in gevechtsomstandigheden kunt u alle tekortkomingen van het wapen identificeren. Dit zijn zwaar gewicht, storingen, gevoeligheid voor vuil en lage luchttemperatuurmetingen en de noodzaak van constante smering.
De ontwerper heeft de taak om het gemakkelijker te makengeweer en verklein de afmetingen, terwijl de betrouwbaarheid en duurzaamheid toenemen. Wapensmeden verminderen de lineaire afmetingen van onderdelen niet, wat kan leiden tot verstoringen in de werking van de automatisering. Ze ondergaan de fabricage van dunnere onderdelen, verkorten de lengte van de bajonet en het magazijn, de behuizing en het voorstuk ondergaan structurele veranderingen. Het SVT-40 sniper rifle verschijnt. De onderstaande foto geeft de veranderingen in het ontwerp weer.
In 1940 arriveert het zelfladende geweer bijbewapening van het leger. Het product ontving de vereiste kenmerken, een laag gewicht, maar de productie van onderdelen wordt op het maximale niveau uitgevoerd, geweeronderdelen worden verkregen die gevoelig zijn voor productienauwkeurigheid en naleving van technologische regels. Het wapen vereist complex onderhoud, dat niet altijd wordt geboden in gevechtsomstandigheden.
Scherpschuttersgeweer
Tokarev SVT-40 sluipschuttersgeweer neemt toeproductie pas met het begin van de oorlog in 1940. In deze periode werden ongeveer een miljoen geweren vervaardigd. Er worden pogingen gedaan om het wapen uit te rusten met een sluipschutter, maar om een effectieve schietnauwkeurigheid te creëren, is het noodzakelijk om het ontwerp te veranderen, daarom laten de ontwerpers in oorlogstijd een dergelijk idee varen en wordt het geweer geproduceerd volgens het oude model .
Automatische wapens
In 1942 wordt een automatisch model geproduceerdSVT-40. Het sluipschuttersgeweer vuurt nu automatisch. Maar de wapens van Tokarev zijn niet ontworpen voor zo'n lading. Zelfladende geweren zijn niet bestand tegen tests in de strijd, door de ontdekking van een aantal tekortkomingen wordt de productie verminderd. In januari 1945 besloot het Defensiecomité de productie van de SVT-40 stop te zetten.
Constructor Tokarev werkt eraan om te creërenautomatische karabijn op basis van SVT-40. Het sluipschuttersgeweer uit 1940 wordt omgebouwd tot een karabijn, waarvan de belangrijkste functie een enkel vuur is. De automatische karabijn behoudt alle tekortkomingen van het geweer. Rapportages van het front geven aan dat de soldaten terughoudend zijn in het gebruik van wapens vanwege onbetrouwbaarheid, de complexiteit van de constructie en onvoldoende nauwkeurigheid.
Positieve kenmerken van wapens
Ondanks de weinig vleiende recensies over de SVT-40,het sluipschuttersgeweer heeft verschillende voordelen. Het lichtgewicht ontwerp maakte het mogelijk om te manoeuvreren in gevechtsomstandigheden en tijdens gedwongen marsen. Het sluipschuttersgeweer verschilt van zijn voorouder SVT-40 door het 3,5x PU-vizier, dat lichtgewicht is (slechts 270 g). Met de vizierbevestiging kunt u fotograferen op een afstand van maximaal 600 m.
De prestatie van zelfladende wapens isverhoogde vuursnelheid in vergelijking met het Mosin-geweer. Door het gebruiksgemak kun je een terugslag in de schouder krijgen tijdens het schieten en geen werpvat opvangen.
Nadelen van een zelfladend geweer
Het SVT-40 sluipschuttersgeweer heeft geen grootgebruik in de gelederen van het leger vanwege de complexiteit van het ontwerp, wat problemen oplevert bij de productie tijdens de productie en tijdens het gebruik in gevechtsomstandigheden. De eis van constant onderhoud is onmogelijk te vervullen in de omstandigheden van massale dienstplicht in oorlogstijd. De nadelen zijn onder meer het systeem voor het regelen van de gastoevoer dat niet volledig is uitgewerkt en de mogelijkheid om een verwijderbare opslag te verliezen, en het onhandige ontwerp draagt bij aan vervuiling en stof.
De wens om af te vallen leidt ertoe dater zijn storingen in de automatische mechanismen van SVT-40. Het sluipschuttersgeweer behoudt zijn afmetingen, maar het gewicht wordt verminderd door dunnere onderdelen te gebruiken en het aantal gaten in de behuizing te vergroten, wat tot extra vervuiling leidt.
Sniper rifle SVT-40 en het gebruik ervan
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat het zelfladendeHet geweer zal de belangrijkste handvuurwapens van de infanteristen zijn en zal de kracht van het gerichte vuur aanzienlijk vergroten. Volgens de staat zou het in elke divisie enkele duizenden van dergelijke wapens moeten hebben, en de verhouding tussen geweren met een zelflaadmechanisme en niet-automatische apparaten zou op een verhouding van 1: 2 moeten worden gebracht.
Aan het begin van de zomer van 1941 ongeveermiljoen SVT-40-wapens. Het sluipschuttersgeweer ontving niet alleen positieve recensies van jagers. De meeste wapens waren geconcentreerd in de westelijke districten van de grenszone. Gelijktijdig met deze geweren wordt de Amerikaanse M1 Garand geproduceerd, die qua functionaliteit gelijk is aan de Sovjet-kopie.
Duitse wapensmeden gebruikten trofeemonsters van Sovjetgeweren werden in dienst genomen bij het leger, omdat ze dergelijke producten niet hadden. Het midden van de Tweede Wereldoorlog werd gekenmerkt door het feit dat de Duitsers een geweer ontwikkelen en produceren, waarvan de details lijken op de SVT-40. In de Sovjet-Unie neemt de productie van zelfladende geweren af en stopt deze al snel helemaal. De complexiteit van de productie, een groot aantal structurele details maken de fabricage duur en weinig belovend. Een geweer van 143 elementen bevat 22 veren. Bij de fabricage van eenheden worden verschillende soorten speciaal staal gebruikt.
Soorten wijzigingen
- SVT-38 werd geproduceerd voor 1940 en wordt gekenmerkt door een gewicht van 500 gram meer dan het volgende model. De bajonet heeft nog geen faciliterende veranderingen ondergaan, het bed heeft de oorspronkelijke vorm.
- SVT-40 is al een verbeterde vormmet een verkort schild, begint de massaproductie in 1940. Verschilt in verhoogde betrouwbaarheid, verlicht in vergelijking met de vorige versie met 600 gram.
- Sniper rifle SVT-40, kenmerkenwaarmee je gericht vuur kunt produceren, geaccepteerd voor productie in 1940. Het verschilt in de aanwezigheid van een speciale stop voor het installeren van het vizier en een meer perfecte verwerking van het vatoppervlak.
- AVT-40 is een automatische versie metkleine verbeteringen in het triggermechanisme, het uiterlijk lijkt op het basismodel SVT-38. Ondanks het werk van de ontwerpers was het niet mogelijk om een betrouwbaar automatisch geweer te maken en de productie van dergelijke wapens werd in 1942 aan banden gelegd.
- AKT-40 is een automatische karabijn die geen wortel schiet in het leger, hoewel hij bedoeld is voor het uitvoeren van gericht automatisch vuur.
- SVT-O verwijst naar een jachtwapen,omgezet van SVT-40-wapens, die werden teruggetrokken uit de mobilisatiereserve van het leger. Tot op heden wordt het product gepresenteerd in de vorm van een wapen voor enkele opnamen. Beschikbaar voor het grote publiek sinds 2012.
Tot slot moet worden opgemerkt dat voor de productieen door het ontwerp van het geweer te verbeteren, worden niet erg succesvolle oorlogsjaren gekozen, worden weddenschappen gesloten op het aantal wapens en niet op de kwaliteit ervan. Als dit in vredestijd zou gebeuren, zou op basis van het geweer een wapen van betere kwaliteit voor het schieten worden geproduceerd.
