Wandering Dove - Een voorbeeld van menselijke verziendheid

Uitstervingsverhalen van eens zo talrijke soortendieren en vogels benadrukken herhaaldelijk de wreedheid en kortzichtigheid van de mensheid. Dit blijkt uit de uitroeiing van een groot aantal zwervende duiven, de meest talrijke vogels, niet alleen op het Amerikaanse continent, maar over de hele wereld in de 18e en vroege 19e eeuw.

De belangrijkste habitat van deze geweldige vogelwas Noord-Amerika. De zwervende duif kreeg zijn naam vanwege de gewoonte om in koppels van plaats naar plaats te gaan op zoek naar voedsel. Nadat ze alles in een gebied hadden opgegeten, steeg de kudde de lucht in en vloog naar een ander bos. De vogels aten voornamelijk boomzaden, eikels, noten en kastanjes. Ze vestigden zich in enorme kolonies, met in totaal een miljard individuen.

Maximaal honderd duiven nestelen zich in één boom.Er was maar één ei in elk nest, maar de vogels konden in één jaar meerdere kuikens grootbrengen. Hun aantal was zo groot dat ze tijdens het vliegen de zon met zichzelf bedekten, en er was zo'n geluid van klappende vleugels dat het hun oren blokkeerde. De zwervende duif had een redelijk goede snelheid en vloog een mijl per minuut, dat wil zeggen dat hij de oceaan kon oversteken en in slechts drie dagen naar Europa kon vliegen.

In de 19e eeuw nam de Amerikaanse regering het overhet besluit om deze vogelsoort uit te roeien. Omdat het duivenvlees eetbaar was, werden er direct jagers gevonden. Mensen kwamen 's nachts naar de leefgebieden van de vogels, kappen bomen, doodden kuikens en volwassen dieren. Ze vuurden geweren en pistolen af ​​op de ongelukkigen, zelfs een steen die in de kudde werd gegooid, doodde meerdere duiven tegelijk.

De uitgestorven vogel werd vervolgens op de markten verkocht voor 1een cent voor twee karkassen. Hun lichamen werden in wagens geladen en voor verkoop naar grote steden gestuurd, mensen zouten duiven en voerden ze vervolgens aan huisdieren, maakten er kunstmest van. In de periode van 1860 tot 1870 werden ongeveer een miljoen individuen uitgeroeid. Toen begon elk jaar de zwervende duif steeds minder te verschijnen, de koppels werden merkbaar uitgedund, maar dit stopte de bloeddorstige jagers niet.

Het laatste lid van deze soort werd gedood in1899 jaar. De Amerikanen sprongen meteen op en beseften wat ze hadden gedaan, maar het was te laat. De zwervende duif werd in slechts enkele decennia van de aardbodem geveegd. De regering heeft een beloning van $ 1 miljoen beloofd voor het paar vogels dat ze zagen, maar het mocht niet baten.

Niemand wil zichzelf de schuld geven, dusverschillende redenen voor het verdwijnen van deze vogelsoort werden uitgevonden. Volgens een van hen gingen de duiven naar de Noordpool, maar stierven ze, niet in staat om de barre omstandigheden te weerstaan. De tweede theorie was dat de overgebleven vogelkolonie naar Australië ging, maar onderweg werd opgevangen door een vreselijke storm, waardoor de hele kudde verdronk. Misschien kon deze soort gewoon niet bestaan ​​in kleine kolonies en daarom stierf hij.

Maar goed, maar de schuld van de verdwijningzwervende duiven rusten volledig op de schouders van een persoon. Uitgestorven vogels zijn een levendige bevestiging geworden van hebzucht, wreedheid, bloeddorstigheid en domheid van mensen. De mens was in staat om in zo'n korte tijd de meest talrijke vogelsoorten te vernietigen en merkte niet eens op tijd dat ze op de rand van uitsterven stonden. Als het zo doorgaat, zal de planeet binnenkort verlaten en deprimerend worden. Wij hakken zelf de takken waarop we zitten, en merken het niet eens.