Literair man of historicus? Ontdekkingsreiziger of hoaxer? Edward Radzinsky koos een stijl voor het schrijven van zijn boeken, die ooit erkenning bracht aan de grote Alexander Dumas - de stijl van historische vertelling. In tegenstelling tot Radzinsky heeft Dumas echter nooit de nauwkeurigheid van de kroniekschrijver opgeëist. Hij creëerde uitsluitend kunstwerken, hoewel hij er een groot deel van de interpretatie van de oorzaken van belangrijke historische gebeurtenissen in investeerde. En de boeken van Edward Radzinsky staan vol met citaten uit historische documenten die de auteur uit stoffige archieven en bewaarplaatsen heeft gehaald.
Dus wat is het? Een waargebeurd verhaal in levende taal? Of is het gewoon een goede genre-verhuizing die veel inkomsten oplevert? Hoe het ook zij, niemand zal tegenspreken dat onder de bekwame pen van de schrijver historische figuren die, dankzij het algemene onderwijscurriculum, op zijn best in het geheugen bleven als een combinatie van verschillende droge data en gebeurtenissen, vlees en bloed verwerven en de lezer meenemen in de draaikolk van echte passies en prestaties.
Schrijver worden
Edward Radzinsky werd geboren in 1936. In zijn kinderjaren viel het hoogtepunt van Stalins onderdrukking. De toekomstige schrijver was al 17 jaar oud toen de grote leider stierf. Tegen die tijd was Edward al een volwassen jonge man, in staat om te begrijpen en te analyseren wat er om hem heen gebeurde. Bovendien woonde hij in Moskou zelf en groeide op in de familie van een toneelschrijver, wat betekent dat hij zich van jongs af aan in het centrum van het openbare leven bewoog.
Al snel komt de jongeman Moskou binnenHistorisch en archiefinstituut. Waarschijnlijk begon zelfs toen een onverzadigbare honger naar kennis van de gebeurtenissen van vervlogen dagen zich te manifesteren, die de populaire auteur tot op de dag van vandaag opeet. Een onbekende student bracht vele uren door in stoffige archieven.
Hij was vooral gefascineerd door verhalen over Jozef.Vissarionovich. Vervolgens zal Edward Radzinsky een heel decennium besteden aan het afronden van zijn levensverhaal ("Stalin" is een roman waarover hij, volgens de auteur zelf, zijn hele leven heeft nagedacht).
Echter, de historische lagen datschrijver, zijn in geen geval beperkt tot één of twee eeuwen. Het is ook niet gebonden aan een geografisch gebied. De boeken van Edward Radzinsky kunnen de lezer meenemen tijdens de campagnes van Napoleon Bonaparte, naar een concert met Mozart en naar de donkere steegjes van paleizen tijdens het bewind van Nicolaas II.
Carrière start
Schrijver Edward Radzinsky, wiens biografie inhet literaire aspect begint met een uitsplitsing van de pen in drama, hij schreef zijn eerste toneelstuk in 1958. Ze had enig succes. Het stuk was opgedragen aan G. Lebedev, een Russische wetenschapper die de geschiedenis en cultuur van India bestudeerde. Dit beeld was goed bekend bij de pas afgestudeerde, aangezien zijn proefschrift specifiek was opgedragen aan G. Lebedev.
Edward Stanislavovich begint te leren extraherenpraktisch gebruik van informatie, dat voor de meerderheid absoluut niet opgeëist wordt. Hij begrijpt dat hij met zijn enthousiasme saaie feiten voor gewone mensen kan omzetten in spannende verhalen. En deze ontdekking inspireert hem.
erkenning
De nieuw geslagen toneelschrijver wordt echter echt beroemd met de productie van 104 Pages About Love.
Al snel probeerde hij zijn hand aan het werk als scenarioschrijver - in 1968 werd een zwart-wit speelfilm "Once Again About Love" uitgebracht, die een herwerking is van het toneelstuk waar het publiek van hield.
Sindsdien is de toneelschrijver blijven werken aantheatrale werken, gaat niet voorbij aan de filmindustrie. Hij heeft zeven televisiefilms geschreven. Tegelijkertijd winnen zijn toneelstukken niet alleen aan populariteit in de uitgestrekte gebieden van de Sovjet-Unie, maar ook in het buitenland.
tv shows
In de jaren negentig was de situatie in het land snelveranderd. Het was nodig om naar nieuwe bronnen van inkomsten te zoeken, en dit werd perfect begrepen door Edward Radzinsky, wiens films, hoewel ze bleven schieten, er een keer voor werden betaald, en de winst van de uitvoeringen van toneelstukken daalde snel, aangezien de meeste mensen in die tijd gewoon niet in het theater konden.
En dan pakt hij de popularisering van het verhaal mee aanTelevisiescherm. Hij doet geen enkele vorm van visuele begeleiding, maar zit gewoon in de studio voor de camera en zendt de tekst uit in de vorm van een lezing.
Deze programma's zijn echter succesvol.En ondanks het feit dat Radzinsky, zelfs met een grote rek, niet kan worden gerangschikt onder getalenteerde redenaars, trok de informatie die hij op het scherm presenteerde de kijkers zo goed dat ontwerpfouten vervaagden tegen de achtergrond.
Het geheim van populariteit
Edward Radzinsky verwijst graag naar namen,die worden gehoord door mensen - Nero, Socrates, Seneca, Casanova, Mozart, Napoleon, Nikolai Romanov, Stalin. Hij doet een beroep op de onblusbare belangstelling die deze individuen door de eeuwen heen hebben opgewekt. Wat is het geheim van het genie van Mozart? Waarom kon Stalin aan de macht blijven? Waarom was de brute moord op de hele koninklijke familie toegestaan?
Het belangrijkste ingrediënt van het succes van de historicus is dat echter nietvragen "waarom?" en zelfs niet in de antwoorden op deze vragen. Het echte talent van de schrijver is dat hij over historische figuren praat als buren of goede vrienden. Ze zijn niet langer schaduwen uit het verleden en veranderen in echt levende mensen die zich willen inleven.
Van tv-programma's tot boeken
Radzinsky host lange tijd het programma "Riddlesgeschiedenis ”, waarvoor hij de“ Tefi ”-prijs ontving. Zich realiserend dat hij de juiste koers had gevonden, gaat Edward Radzinsky, wiens "Raadsels van de geschiedenis" geleidelijk uitgeput raakten, over tot het schrijven van historische romans.
Al snel worden zijn romansbestsellers en in vele talen uitgegeven door grote uitgevers. De houding ten opzichte van de werken van Radzinsky blijft echter uiterst dubbelzinnig. Het is grappig, maar precies wat hem hielp aan populariteit te winnen, namelijk het vermogen om historische gebeurtenissen levendig te tekenen, werd de belangrijkste reden voor kritiek.
Inderdaad, als je zijn romans leest, betrap je je op een gegeven moment onwillekeurig aan het denken: is dit echt historische realiteit of gewoon een succesvolle fictie?
kritiek
Dit wil niet zeggen dat de argumenten van de critici absoluut zijnverwoestend, maar ze kunnen niet volledig ongegrond worden genoemd. Hier is een voorbeeld van de onnauwkeurigheid die Edward Radzinsky maakte in zijn roman (Napoleon: Life After Death): na een gesprek dat in 1804 plaatsvond tussen Bonaparte en Fouche, klaagde de keizer dat 'Byron en Beethoven weigerden hem zijn vroegere liefde. " Het incident is dat Byron tegen die tijd precies 16 jaar oud was en de mening van deze jongen, nou ja, Napoleon kon zich geen zorgen maken.
Zo'n discrepantie is ongetwijfeld te vergeven voor een schrijver, maar Edward Radzinsky beweert historicus te zijn, en ze worden al op een heel andere manier beoordeeld.
Detective-elementen
Een ander historisch personage aan wie EdwardStanislavovich besteedde de nodige aandacht - de laatste keizer van heel Rusland. En in dit werk van hem wordt een ander kenmerk van de auteur volledig onthuld, wat hem hielp om zo'n brede kring van lezers te winnen. Dit is een element dat inherent is aan een detectiveverhaal - de illusie dat de lezer langzaam een complexe zaak ontrafelt, vertrouwend op documenten, bewijs en beschikbare feiten die Edvard Radzinsky aanreikt naarmate het verhaal vordert.
Nicholas II en zijn familie spelen hier in de rolslachtoffers van koelbloedige moord, en tegen het einde van de roman krijgt de lezer een compleet beeld van de gebeurtenissen die leidden tot de executie van de keizer, die afstand deed van de troon en geen enkele weerstand bood, met zijn vrouw, zijn jonge dochters en een zieke jonge zoon.
Gewaagde theorieën
Een interessante benadering van Edward Stanislavovich en aande conclusies die hij trekt op basis van de ontvangen informatie. Het is duidelijk dat elke, zelfs de meest nauwgezette historicus, met enkele aannames wordt gedwongen om de hiaten te dichten die altijd aanwezig zijn in het historische canvas. De theorieën van Radzinsky zijn echter nogal onverwacht.
In een van zijn werken citeert hij bijvoorbeeldeen aantal bewijzen dat Tsarevich Alexei ontsnapte na een bloedige nacht van executie in het Ipatiev-huis. Volgens Radzinsky groeide Aleksej Nikolajevitsj veilig op en werd hij een voorbeeldige Sovjetburger, die de vereiste diensten in de fabriek uitwerkte. Natuurlijk moest hij zijn naam veranderen en hield hij zijn afkomst geheim. Maar toen hij werd gevonden, presenteerde hij kalm en zonder pretenties het bewijs dat hij echt Romanov was.
De auteur nam echter niet de moeite om uit te leggen hoeZo kon een jongen met hemofilie, voor wie letterlijk elke kras een reëel gevaar voor het leven vormde, in het bos overleven, gewond door geweerschoten. Evenmin vertelt hij hoe de Tsarevich in het algemeen de volwassenheid had kunnen overleven. Dit was onwaarschijnlijk, zelfs niet onder het waakzame toezicht van de beste doktoren van de koninklijke familie.
Samenvattend kan worden opgemerkt datals je een serieus wetenschappelijk werk over geschiedenis schrijft, zal het waarschijnlijk enigszins onprofessioneel zijn om naar de romans van Edward Radzinsky te verwijzen als een gezaghebbende primaire bron. Maar als je gewoon geïnteresseerd bent in geschiedenis, zijn zijn creaties het lezen waard. Als je ze met een gezonde scepsis behandelt, kun je veel voor jezelf leren. Veel leesplezier dus!
