Wat zijn snaarinstrumenten?

De snaargroep is misschien wel de meest talrijke envarieerde van allerlei muziekinstrumenten. Het omvat instrumenten die erg ver van elkaar verwijderd zijn, maar ze zijn allemaal verenigd door één essentie, vervat in de naam zelf: alle snaren hebben snaren. Dat is de boter.

Snaarinstrumenten kunnen volgens het principe van geluidsproductie in verschillende groepen worden verdeeld. De snaren kunnen worden gespeeld door te buigen, te tokkelen en te slaan. Laten we elke groep eens nader bekijken.

Strijkinstrumenten vormen de basissymfonieorkest. Dit is zelfs terug te zien in het aantal orkestleden - bijna tweederde van de musici in het orkest speelt strijkers. Het instrumentarium omvat elke mogelijke toonhoogte van geluiden - van de diepe dieptepunten van contrabassen tot viooltoppen op de rand van "ultrasoon geluid". Het geluid van strijkers ligt meer dan bij andere instrumenten dichter bij de menselijke stem, vooral violen en altviolen. Ze kunnen een grote verscheidenheid aan emoties uitdrukken en dezelfde uiteenlopende gevoelens bij de luisteraar oproepen - van tederheid en licht tot somberheid en agressie. Daarom wordt in symfonische muziek de strijkersgroep het vaakst vertrouwd om de hoofdthema's uit te voeren.

De eerste moderne strijksnaarinstrumenten verschenen viool. Tot op de dag van vandaag wordt ze beschouwd als de "koningin" onder hen. De viool werd geboren in de 15e eeuw en werd snel populair in heel Europa. In Italië ontstonden hele clans vioolbouwers - Stradivari, Guarneri, Amati. Hun instrumenten worden nog steeds als een onovertroffen benchmark beschouwd. Na de viool werden andere strijkinstrumenten "geboren" - altviool, cello, contrabas. Ze zijn allemaal vergelijkbaar van vorm, maar verschillen in grootte en dienovereenkomstig in de hoogte van het bereik. De manier waarop ze muziek spelen is ook anders - muzikanten zetten compacte violen en altviolen op hun schouders, massieve cello en contrabas worden verticaal op de grond geplaatst en de contrabassist moet de hele tijd staan ​​tijdens het spelen, het instrument is zo groot. Gemeenschappelijk voor deze hele familie is het principe van geluidsproductie - met behulp van een boog. Het geluid komt voort uit de trilling van de snaar, bereikt door erover te wrijven met een met hars ingewreven boog. Ondanks alle volheid en schoonheid van het geluid, zijn strijkinstrumenten in de eerste plaats orkestraal. Zelfs solo-optredens van violisten en altviolisten hebben "ondersteuning" nodig (piano of andere begeleiding).

De volgende groep is tokkelinstrumenten.Bij deze instrumenten is de bron van het geluid de trillingen van de snaar wanneer deze met een vinger of plectrum wordt geplukt. De "zingende" boogpees van de jachtboog diende als de stamvader van de tokkelende snaar. Het meest voorkomende tokkelinstrument is de gitaar. De gitaar is net zo oud als de viool en is over de hele wereld enorm populair geworden. Dit is een favoriet instrument, niet alleen en niet zozeer door professionals, maar ook door muziekliefhebbers. De beruchte 'drie akkoorden' hebben in ieder geval geprobeerd de meeste mensen onder de knie te krijgen. Deze groep instrumenten omvat ook Russische volksinstrumenten (domra, balalaika, gusli). Tokkelsnaren worden zelden gebruikt in symfonieorkesten, ze zijn veel populairder in folkloristische ensembles.

De derde manier om geluid te maken met snareninstrumenten - op de snaar slaan met een hamer. De meest voorkomende vertegenwoordiger van deze groep is de piano. Het is een uniek instrument dat zowel percussietoetsenbord als snaar is.

De pianist drukt met zijn vingers een toets in, leidend naaractie is een mechanisme dat ervoor zorgt dat een hamer op een snaar slaat. De voorlopers van de moderne piano waren snaarinstrumenten op het toetsenbord, waarvan de namen nog steeds op ieders lippen staan: het klavecimbel en het klavichord. Een ander voorbeeld van een snaar percussie-instrument zijn cimbalen (tijdens het bespelen houdt de uitvoerder zelf hamers vast en slaat hij op de snaren).