Kuprin Alexander Ivanovich begon bij de beurt te schrijveneeuwen. Het was een nogal moeilijke tijd voor zowel Rusland als Europa. Een van de leidende thema's in zijn werk is dan ook de verkondiging van humanistische idealen, onwrikbaar en fundamenteel voor alle tijden. In dit opzicht wordt de studie van de ziel van een persoon die zich in het centrum van een onvolmaakte wereld bevindt en zowel de lichte als de donkere kanten ervan onthult, relevant.
In 1990 publiceert de schrijver in "Donskoy Reech"verhaal "Ingolstadt Beul". De opmerkingen van mensen over de mensen van dit beroep zijn altijd negatief geweest, maar het is zo iemand die de personificatie wordt van vriendelijkheid en reactievermogen in Kuprin. En de concretisering van de tijd en plaats van actie maakte het mogelijk om een volledig natuurlijke levenssituatie te recreëren die past in een bepaalde historische ruimte en de aandacht van lezers trekt voor onwrikbare waarden.
Bij de eeuwwisseling
Het verhaal "De beul" - de titel latervereenvoudigd - begint met een beschrijving van de moeilijke politieke situatie in een klein stadje in Beieren - Ingolstadt. Tegen het einde van 1199 werd in heel Duitsland een onverzoenlijke strijd gevoerd tussen twee machtige groepen: de Welfen, de aanhangers van de paus, en hun tegenstanders, de Ghibellijnen. De inwoners van het land waren erbij betrokken, van hertogen tot gewone boeren. Vaak bleken de vijanden leden van dezelfde familie te zijn, en intriges, verraad, huurlingen werden heel gewoon. Het leek erop dat de natuur zelf iets te maken had met deze confrontatie tussen mensen. Zelfs de oudgedienden herinnerden zich niet zo'n strenge winter en de vorst die alle levende wezens bond, en in de lucht zagen velen een enorm vurig kruis of twee manen. Dit alles luidde, volgens de overtuiging van astronomen en charlatans, het einde van de wereld in, en dergelijke gesprekken hebben de samenleving altijd in beroering gebracht. Zo begint het verhaal van A. Kuprin (u leest zijn samenvatting).
"Beul": een mysterieuze vreemdeling
De datum van het evenement is duidelijk aangegeven.In de nacht voor Kerstmis naderde een vermoeide reiziger de muren van Ingolstadt. Gekleed in een harige, maar gescheurde mantel en vilten hoed, keerde hij vaak zijn rug naar de wind en probeerde op adem te komen. De situatie werd gecompliceerd door sneeuwbanken, waarbij een persoon soms tot aan de knie vast kwam te zitten. Op het eerste gezicht gaven de kleding een compleet beeld van zijn persoonlijkheid. Het armzalige uiterlijk van de vreemdeling werd echter niet geëvenaard door de zware laarzen en het zwaard dat onder het pak verborgen zat, wat erop wijst dat dit niet zomaar een burger of een kleine pachter was.
Veel van de verhalen van Kuprin zijn dramatisch.en de spanning van het plot. Deze kenmerken zijn terug te vinden in The Executioner. De reiziger, die stopte bij de gracht die de stad aan alle kanten omringde, constateerde met ongenoegen dat de brug al was opgetrokken. Maar hij kende het gebied blijkbaar goed, want hij ging meteen verder. Na tweehonderd passen langs de greppel te hebben gelopen, begon de vreemdeling vol vertrouwen af te dalen en de sneeuw voor hem te vertrappen. Het duurde zeker een uur voordat hij aan de andere kant was. Toen hij uit de sloot kwam, vond de reiziger een touw in zijn zak, maakte er een sterke lus van, die hij over de riek van de palissade gooide. Na een paar minuten klom hij behendig over het hek en belandde in Ingolstadt.
Ongastvrije gastheren
De stad leek uitgestorven. Er waren geen mensen op straat en alle poorten en deuren waren op slot. Slechts hier en daar kwam door de kieren in de deuren en luiken het licht van het vuur naar binnen.
Het verhaal "Beul" Kuprin gaat verder met een beschrijvingmislukte pogingen van de held om een slaapplaats te vinden. Eerst ging de vreemdeling naar een groot huis en klopte op de deur. We moesten lang wachten. Ten slotte vroeg de eigenaar misnoegd van achter de deur wie de duivel had meegebracht. Op het verzoek van de gast om hem binnen te laten, reageerde hij met een categorische weigering en vloeken. Om zijn angst te vergroten, dreigde hij de honden weer in de steek te laten. Hierop antwoordde de reiziger scheldend en zei: 'Eens kijken, meneer de burgemeester, wat u morgen gaat zingen.' De held van het verhaal bleek niet zo'n eenvoudige zwerver te zijn - het beschreven gesprek en de korte inhoud ervan leidden tot deze conclusie.
"Beul" gaat verder met de dialoog van de bewakers, diehoorde per ongeluk een reiziger op de loer in de deuropening. Ze redeneerden dat het leven in de stad erg slecht was geworden na de verdrijving van hertog Hendrik door de Gibellijnen, en dat ze bereid waren alles te doen voor zijn terugkeer. Deze woorden ontlokten een tevreden glimlach van de vreemdeling, die er vreemd uitzag op zijn koortsige gezicht.
oude gewoonte
De reiziger liep door de hele stad, maar overal:en naast een rijk huis, en bij een arme hut - hoorde ik alleen vloeken op een verzoek om ze te laten overnachten. Dit gedrag van buurtbewoners werd verklaard door de woorden van een oude vrouw. Ze vertelde de onverwachte gast dat ze klaar was om hem morgen te ontvangen en hem de heerlijkste gerechten te geven. Maar vandaag is het kerstavond, wat betekent dat ze samen met de gast al zijn zorgen in haar huis zal binnenlaten. Geen enkele levende ziel in heel Ingolstadt had medelijden met de bevroren, hongerige reiziger - dit is de conclusie waartoe de plot van het werk en de samenvatting ervan leiden. De Beul laat zien hoe populair bijgeloof ongeluk kan veroorzaken. De reiziger was al helemaal uitgeput: zijn benen gehoorzaamden hem niet en zijn ogen sloten zich terwijl hij liep. Een beetje meer - en hij zou in de sneeuw kunnen vallen om nooit meer op te staan.
Een eenzaam huis en zijn bewoners
Op zoek naar onderdak, benaderde de held van het verhaal zichzelfDonau. En plotseling, ver van de gebouwen, zag hij een vrij groot en solide huis, dat opvallend afstak tegen de achtergrond van de arme hutjes die aan de rand waren gebouwd. Er was geen hek om hem heen, dus de vreemdeling kon naar het raam zelf lopen, niet afgesloten door de luiken, en naar binnen kijken. In de kamer zag hij de volgende foto. Aan tafel zat een man, lang, met brede schouders en nek, enorme handen. Alles in zijn uiterlijk verraadde "vreselijke fysieke kracht" - merkt Alexander Kuprin op. Maar het belangrijkste dat de reiziger opviel, was een zeer somber, gerimpeld gezicht. Het leek de vreemdeling dat een glimlach hem nooit had aangeraakt. Een tienermeisje stond naast de tafel en wachtte op de eigenaar.
Vreemde ontvangst
De reiziger klopte op de deur en kreeg toestemmingBinnenkomen. Hij bevond zich in een heet verwarmde kamer en rook de geur van gegrild vlees. Plotseling barstte de eigenaar uit in mishandeling, waaruit volgde dat hij vandaag en morgen niet van plan was te werken. Maar toen hij zag dat hij een fout had gemaakt, aarzelde hij. Hij weigerde de gast, die hij herkende als de meester, niet in het asiel, maar uitte zijn bezorgdheid over de rationaliteit van zijn aanwezigheid hier. Dit betekende dat de gast het huis zou verlaten zodra hij wist wie er in woonde. De vermoeide en hongerige reiziger stelde echter geen vragen, maar antwoordde alleen dat hij niets gaf om de bezigheden van de eigenaar. Nadat hij aan tafel was gaan zitten, ging de gast verder met de maaltijd.
kennismaking
De vreemdeling die vlees at, merkte dat niet meteende eigenaar staat in het midden van de kamer en gaat niet aan tafel zitten. Hij begon te zeggen dat hij zich ongemakkelijk voelde, omdat hij de maaltijd van iemand anders onderbrak. Maar de man weigerde categorisch om hem gezelschap te houden en enige tijd liet de gast hem met rust. Pas na enige tijd, toen de reiziger tevreden was, geurige wijn dronk en zich na enkele dagen omzwervingen gelukzalig voelde, keek hij de eigenaar weer aan. Hij bezorgde hem een gevoel van dankbaarheid en een vreemd medelijden. Plotseling stond de vreemdeling op van tafel, stelde zich voor: "Henry II, Leo-Anna ..." en beval de eigenaar zijn naam op gebiedende toon te zeggen. De laatste viel voor hem op de grond en riep in verwarring uit dat hij Karl Eisenman was, de plaatselijke beul. Recensies over zijn beroep waren niet goed. Dit verklaart waarom hij bang was om zich meteen voor te stellen.
Onverwachte ontknoping
De hertog fronste eerst zijn wenkbrauwen, maar schakelde meteen uitzijn zwaard en sloeg zijn meester plat op de schouder. Het was een ridderprocedure. Zo eindigt het verhaal - je hebt de samenvatting gelezen - "The Executioner". Het blijft alleen om toe te voegen dat Karl von Eisenmann stierf als een held, terwijl hij zijn hertog verdedigde. Na de dood van de voormalige beul van de stad Ingolstadt hield zijn familie ook op, omdat hij geen zonen had.
Onderscheidende kenmerken van de roman
De verhalen van Kuprin gaan vaak over persoonlijkheid,begiftigd met de beste morele kwaliteiten. Bovendien blijken hun dragers uiterlijk onopvallende mensen te zijn. Een soortgelijke situatie is te zien in dit werk.
In een onrustige wereld vol wreedheid enmenselijke onverschilligheid, een onbekende reiziger komt de verachte en afgewezen beul te hulp. Door de aard van zijn activiteit en het gehoorzamen van de wil van iemand anders, wordt hij gedwongen het leven van de veroordeelde te nemen, daarom lijkt hij harteloos. Maar in Ingolstadt, overspoeld door vijandschap en haat, toen de begrippen eer en plicht werden vergeten, blijkt alleen Eisenman in staat tot mededogen en menselijkheid. Hij staat niet toe dat een volslagen vreemde sterft, en in reactie daarop toont de heerser van Saksen hem respect en erkent hij het recht op vergeving en een waardige dood - een belangrijk moment voor de Middeleeuwen.
Dus de helden van Kuprin's verhalen verkondigen liefde en vertrouwen in mensen, de grootsheid van hun gedachten en acties.
