Voor een vollediger presentatie van de essentie van het belastingtarief dat wordt gebruikt als een instrument van belastingbeleid op staatsniveau, is het noodzakelijk om enkele termen te definiëren.
Belastingen zijn dus verplichtbetalingen van natuurlijke personen en rechtspersonen aan de staatsbegroting van alle niveaus volgens de voorwaarden die zijn vastgelegd in de huidige wetgeving. Het geheel van alle belastingen in het land vormt een belastingstelsel dat is gebaseerd op wetgevingshandelingen van de staat. Het zijn deze regelgevingsdocumenten die de componenten van de belasting bepalen: het voorwerp van belastingheffing, het onderwerp en het belastingtarief.
Het belastingtarief is op zijn beurt onderverdeeld ingemiddeld, marginaal, effectief, preferentieel en nul. Het gemiddelde belastingtarief is de verhouding tussen de totale belasting en het belastbaar inkomen. Het marginale belastingtarief geeft de verhouding weer tussen de toename van de betaalde belastingen en de toename van het inkomen. Het effectieve belastingtarief is gelijk aan het quotiënt van het delen van het extra inkomen dat in de loop van een economische activiteit moet worden betaald door het bedrag aan inkomen dat wordt ontvangen als gevolg van dezelfde activiteit.
Het gemiddelde belastingtarief vergelijken met het inkomen,het is mogelijk om de volgende methoden van belastingopbouw te bepalen: progressief, waarbij er een verhoging van het tarief is met een verhoging van het ontvangen inkomen; regressief, met een afname van het tarief met een toename van het inkomen; proportioneel, waardoor de onveranderlijkheid van het tarief wordt gegarandeerd, ongeacht het inkomen dat in een bepaalde periode wordt ontvangen.
Bij het vergelijken van de toepassing van de genoemde techniekenhet is duidelijk dat een progressief belastingstelsel kan leiden tot belastingontduiking, en betalers zullen al het mogelijke doen om hun inkomen te verminderen. Dit wordt bereikt door het volume van de kosten te reguleren, en tegelijkertijd gebeurt alles vaak binnen de kaders van de huidige wetgeving vanwege de imperfectie ervan.
Een treffend voorbeeld van het hanteren van effectieve tarievenbelastingen kunnen schenkingen zijn, waarna de belastingdienst de betaalde belasting herberekent. En dan zal het belastingtarief iets anders zijn dan het origineel.
De vraag naar de hoogte van het belastingtarief is constantis onderwerp van discussie onder academici, politici en economen. Dus, vrij lang geleden, voerden de aanhangers van Keynes 'theorie aan dat een afname van de totale vraag zal optreden bij een hoog belastingniveau. Als gevolg hiervan heeft de staat een prijsdaling en een inflatie-demping.
De andere kant van deze geschillen, die ondersteuntde theorie van de "aanbodseconomie" bewijst precies het tegendeel. Hoge belastingen kunnen de kosten van zakelijke entiteiten verhogen, die op hun beurt worden doorberekend aan de eindconsument in de vorm van hoge prijzen en hogere inflatie. Ter ondersteuning van wat A. Laffer zei, werd de relatie tussen het belastingtarief en de inkomsten uit de begroting geformuleerd in de vorm van een curve, die door de auteur werd genoemd. De economische betekenis van dit schema ligt in het vermogen om de belastinginkomsten te verhogen door een toename van het bedrag aan belasting dat onderhevig is aan begrotingsinkomsten. Tegelijkertijd moet dit proces doorgaan tot een bepaald niveau, waarboven de activiteit van bedrijfsentiteiten sterk afneemt en hun verdere activiteit eenvoudigweg onrendabel wordt. Tegen aanzienlijk lagere tarieven worden gunstige arbeidsvoorwaarden gecreëerd, ondernemerschap, besparingen, investeringen gestimuleerd en de nationale productie groeit. Als gevolg van dit proces breidt de belastinggrondslag zich uit, wat bijdraagt aan een stijging van de belastingopbrengsten, ondanks het feit dat het belastingtarief laag zal zijn.
