Ontwikkelde religieuze instellingen meteen goed gecoördineerde sociale structuur, een duidelijke hiërarchie, een ontwikkelde cultus en een goed doordachte doctrine, ze hebben meestal ook een complex van gezaghebbende teksten die als maatstaf en bron dienen voor al het religieuze leven en de filosofie. Zulke teksten worden heilig genoemd en beweren vaak goddelijke openbaring te zijn. Heilige boeken van christenen, moslims en joden - respectievelijk de bijbel, de koran en de thora, kunnen als welsprekende voorbeelden dienen. Voordat dergelijke teksten echter heilige openbaring worden, gaan ze van het schrijven via een reeks opeenvolgende edities naar een volledige canon, die wordt uitgeroepen als de laatste en geïnspireerde schriftplaats. In dit stadium komt een andere reeks teksten naar voren, apocriefen genaamd. In het Grieks is "apocrief" "geheim" of "vals". Volgens de vertaling zijn er ook twee soorten apocriefe geschriften.
Apocriefen is een valse openbaring
Om zoveel mogelijk te vereenvoudigen, kunnen we zeggen dat de apocriefen -het is een religieuze tekst die wordt toegeschreven aan de stichter van een religie, zijn discipelen of andere prominente autoriteiten in de traditie. Maar in tegenstelling tot de canonieke teksten, wordt het apocriefe niet als authentiek erkend en wordt het niet vereerd als geïnspireerd door de officiële en mainstream. Daarom worden ze namaak genoemd, dat wil zeggen apocriefen.
Intieme kennis
Sommige experts onderscheiden ook een ander geslacht.apocriefe literatuur, verheven tot de tweede betekenis van de Griekse term - geheim. Er wordt verondersteld dat de meeste religieuze systemen een intern niveau hebben dat alleen openstaat voor gevorderde adepten en ingewijd zijn in bepaalde geheimen van de sekte. In tegenstelling tot de Schrift voor iedereen, spelen de apocriefen de rol van een esoterische gezelschapstraditie, waarbij ze de Schrift op het hoogste, mystieke niveau interpreteren en grote waarheden onthullen. Deze openbaringen zijn verborgen voor de leek, en daarom zijn de boeken waarin ze worden gepresenteerd en geopenbaard geheim voor hem. Een voorbeeld van dit soort literatuur is het geheime evangelie van Marcus, ooit bewaard in de Alexandrijnse kerk, zoals gerapporteerd door de orthodoxe leraar Clement.
Apocriefen in het christendom
Als we het hebben over de apocriefe van de christelijke traditie, dan kunnen we voorwaardelijk vier groepen teksten onderscheiden:
- Apocriefen uit het Oude Testament.
- Nieuwe Testament apocriefen.
- Intertestamentische apocriefen.
- Extra-Testamentische apocriefen.
1. De oudste apocriefen zijn het Oude Testament.Ze verwijzen naar de tijd dat de hoofdteksten van het oudtestamentische corpus werden geschreven. Ze worden vaak toegeschreven aan prominente bijbelse karakters - Adam, Abraham, Mozes, Jesaja en andere patriarchen en profeten van de Tenach. Er zijn heel veel van dergelijke boeken. We kunnen ons bijvoorbeeld het apocriefe boek Jeremia of de Psalmen van Salomo herinneren.
2.De nieuwtestamentische groep apocriefen bevat een aantal teksten die qua genre en tijd van schrijven vergelijkbaar zijn met de composities die de canon van het nieuwe testament vormen. Hun naamschrijvers behoren tot de naaste discipelen van Christus - de apostelen en enkele discipelen van de Heiland. Een voorbeeld van dit soort apocriefen is het proto-evangelie van Jacob.
3. Intertestamentische apocriefen is een andere groep teksten.De voorwaardelijke tijd van hun samenstelling is van 400 voor Christus. tot 30-40 jaar. ADVERTENTIE Deze periode is te wijten aan het feit dat het laatste boek van de joodse canon rond 400 v.Chr. Werd geschreven en het eerste boek dat tot de klasse van het Nieuwe Testament behoorde, in de jaren 30-40. Hun auteurschap wordt toegeschreven aan de oudtestamentische karakters. Intertestamentische literatuur is van nature vaak apocalyptisch van aard. Onder andere soortgelijke boeken kan het Boek van Henoch worden onderscheiden.
vier.Extra-Testamentische apocriefen - zo kun je een groep geschriften aanduiden die, in hun reikwijdte en betekenis, duidelijk meer vertegenwoordigen dan alleen religieuze literatuur. Ze zijn ook door sommige predikers gepostuleerd als geïnspireerde boeken. Maar vanwege zijn aard en inhoud kan het niet in de andere drie categorieën worden ingedeeld. De gnostische geschriften zijn een duidelijke illustratie van dergelijke geschriften. Onder hen is de verzameling teksten uit Nag Hammadi. Dit is niet eens een boek met apocriefen, maar een hele bibliotheek met esoterische christelijke literatuur.
Wat kenmerkt bijna alle apocriefen?Dit is dat ze allemaal op verschillende tijdstippen claimden volledige toegang tot de officiële canon van de geïnspireerde geschriften. Sommigen van hen zijn zelfs een tijdje geslaagd. Anderen hebben een aanzienlijke invloed gehad op de vorming van de algemeen aanvaarde versie van het "Woord van God". Het apocriefe boek van Henoch wordt bijvoorbeeld geciteerd in de canonieke brief van de apostel Judas. En in de Ethiopische Kerk behoort ze nog steeds tot de heilige, samen met de Thora en de vier algemeen erkende evangeliën.
Andere apocriefen, bijna allemaal koppig ontkendaanvankelijk werden ze later algemeen erkend als canoniek. In het Nieuwe Testament zijn zulke boeken de Openbaring van Johannes de Theoloog en een aantal apostolische brieven.
conclusie
Bij het aanbreken van de verspreiding van het christendom, wanneer ondervan talrijke scholen en sekten, was er nog geen duidelijke leider naar voren gekomen, was er een groot aantal teksten die beweerden, zo niet goddelijke openbaring, dan tenminste de hoogste menselijke autoriteit te zijn. Er waren alleen al meer dan vijftig evangeliën, en in feite had elke gemeenschap zijn eigen verzameling gezaghebbende geschriften voor zichzelf. Toen, tijdens het verspreiden en ontwikkelen van katholieke orthodoxie, begonnen sommige teksten de overhand te krijgen op andere, en de leiders van grote gemeenschappen begonnen hun volgelingen te verbieden niet-herkende werken te lezen. Toen de katholieke partij in de 4e eeuw de volledige steun van de staat kreeg, werd er een echte oorlog verklaard aan de ‘ketterse’ teksten. Door speciale besluiten van de keizer en bevelen van bisschoppen werden alle werken die niet in de canon waren opgenomen, vernietigd. Onder hen bevonden zich zelfs die geschriften die voorheen als heilig werden beschouwd door de aanhangers van de orthodoxie zelf. Bijvoorbeeld het evangelie van Petrus. Daarom is elke nieuw verworven apocriefe tegenwoordig een echte sensatie in de wetenschappelijke wereld. Dit wordt bevestigd door de recente ontdekking van het evangelie van Judas, waarvan men dacht dat het verloren was. En toch werd een belangrijk, en waarschijnlijk het grootste deel van de christelijke apocriefen vernietigd en onherstelbaar verloren.
