De organisatie van stroomvoorzieningsnetwerken omvathet uitvoeren van een breed scala aan activiteiten waarbij het leggen van kabels een cruciale rol speelt. Bij het werken aan de elektrische infrastructuur wordt een verscheidenheid aan technologieën en methoden gebruikt. Werknemers moeten niet alleen fysiek steunpunten met lijnen installeren, maar ook optimale installatieconfiguraties selecteren, waardoor de operationele levensduur van de faciliteit wordt verlengd. Tegenwoordig wordt het leggen van kabellijnen op vele manieren uitgevoerd: van het aanleggen van ondergrondse kanalen tot het bevestigen van het circuit in speciale constructies. Elke installatieoptie vereist naleving van speciale normen en technische voorschriften.
Algemene installatietechniek voor kabellijnen
Installatiewerkzaamheden met stroomkabels zijn voornamelijkkomt neer op de fysieke bevestiging en organisatie van systemen die de lijnen in een bepaalde positie houden. Ook gebruikelijk zijn aanvullende technische maatregelen, waaronder aansluiting en beëindiging. Het aansluiten van draden op elektrische apparatuur gebeurt met behulp van kabelkoppelingen, afdichtingen en klemmen. Het belangrijkste in dit deel van het werk is om de standaardmaat van de bevestigingsfittingen en de kabel zelf correct te vergelijken. De kwaliteit van de installatiewerkzaamheden hangt ook af van hoe zorgvuldig de initiële voorbereiding van het materiaal voor dezelfde verbindingen is uitgevoerd. Het afsnijden en strippen van de uiteinden van de draad kan niet worden gedaan zonder speciaal gereedschap, waaronder strippers, draadknippers, klemtangen, enz. Bovendien kan de installatie van een kabellijn het gebruik van beschermende elektrochemische verbindingen met zich meebrengen. Dit kunnen afdichtingsmiddelen zijn die isolerende barrières vormen. Het toepassen van dergelijke materialen tijdens het werken met bedrading vereist zorg en naleving van de installatietechnologie van een specifieke kabel.
Kabels leggen in een greppel
Dit is een van de meest voorkomende manierenkabelleggen, geschikt voor gebruik in onverharde gebieden, waar er ook een minimaal risico is op fysieke schade aan de lijn. De installatie begint met de vorming van een greppel waarin de draad zal worden ondergedompeld. Om ervoor te zorgen dat ondergrondse kabelconstructies een solide basis hebben in het onderste gedeelte en niet bevriezen, vereist de technologie dat artiesten een kussen creëren in de vorm van een kleine dijk. Het kan zand, grind of steenslag bevatten - de coatinghoogte bedraagt gemiddeld 10 cm.
De voorbereide kabel wordt ondergedompeld in de greppel, envervolgens wordt het geïsoleerd met speciale wikkelingen. Indien nodig worden afzonderlijke secties verbonden met de verwachting de convergentiepunten te versterken met hulpversterking. Als de omstandigheden het toelaten, is het raadzaam om bij ondergrondse installatie vooraf draden en kabels aan te sluiten. Hetzelfde geldt voor isolatiewerkzaamheden, al maakt het transportproces het ook niet altijd mogelijk om de kabelleiding vooraf voor te bereiden. De voordelen van deze methode omvatten een minimum aan financiële kosten en de mogelijkheid van het meest winstgevende gebruik van de draaddoorsnede. De nadelen van ondergrondse legtechnologie zijn onder meer het gebrek aan toegang tot de lijn: voor inspectie en diagnostiek moet je een greppel graven.
Kabels uitrollen in de grond
De techniek van het leggen van kabels in een greppel houdt inrollen uitvoeren. Eigenlijk is deze operatie in een of andere vorm vereist bij andere installatietechnologieën, maar in dit geval komen de benaderingen van de implementatie ervan het duidelijkst tot uiting. Er zijn twee walsmethoden. In het eerste geval wordt het leggen van kabellijnen uitgevoerd met behulp van een speciale transportband, die het uiteinde van de draad vastpakt en, terwijl deze langs de greppel beweegt, helemaal onderaan legt. Tijdens deze operatie controleren werknemers de juistheid van het rollen en de nauwkeurigheid van de positie van de draad op de bodem van de greppel.
De tweede manier van rollen biedt nietgebruik van verhuisapparatuur. De trommel, waarop de kabel is voorgewikkeld, wordt op één plek vastgezet, zodat de mogelijkheid tot afrollen van de draad blijft bestaan. Om het rollen gemakkelijker te maken, worden speciale rollen met klemmen gebruikt. Ze worden aan het uiteinde van de kabel en het vrij gelegde deel met een of andere stap bevestigd, waarvan de afstand afhangt van het gewicht van de draad. Als u in de toekomst van plan bent de kabellijn te installeren in de vorm van een verbinding met andere secties, dan is deze optie mogelijk niet geschikt vanwege het risico dat de lijn op het bevestigingspunt breekt. In dergelijke situaties is het beter om dezelfde transportband te gebruiken.
Het leggen in blokstructuren
Blokstructuren betekenen andersstructuren. Een klassiek voorbeeld is een asbestbetonbuis waarin een kabel is geïnstalleerd, waarvan de diameter 1,5 keer kleiner is dan de wapeningsmantel. Een ander type blok is een gaaspaneel waarin ook draadlijnen zijn gestoken. Deze optie is geschikt in gevallen waarin u meerdere contouren in een klein gebied moet leggen. Dergelijke blokken bieden geen doorlopende isolatie, maar scheiden de draden alleen op bepaalde legpunten. De bloktechnologie voor het installeren van kabellijnen is zeer betrouwbaar, wat wordt bereikt door een effectieve bescherming tegen mechanische schade.
De duurzaamheid van de lijn is echter afhankelijk van het typede gebruikte beschermingsconstructie. Uiteraard zou de meest betrouwbare oplossing het gebruik van buiskanalen zijn, maar deze is ook de duurste en moeilijkst te implementeren. Hetzelfde rollen met dit schema kan alleen handmatig worden uitgevoerd zonder het gebruik van een transportband. Aan de andere kant wordt het gebruik van blokken in sommige installatieomstandigheden de enige acceptabele manier om een lijn te construeren. In het bijzonder worden buizen voor het leggen van kabels gebruikt op de kruispunten van het circuit met wegen en spoorwegen. Ook is extra versterking van de draad niet mogelijk als het de bedoeling is om deze in bodems met een chemisch agressieve samenstelling te leggen.
Het leggen van kabels in een kanaalconstructie
Er is al gezegd dat het grootste nadeel isBij het leggen van een leiding in een ondergrondse sleuf is er geen directe toegang tot de kabel mogelijk zonder graafwerkzaamheden uit te voeren. Door installatie in een kanaalstructuur kunt u de voordelen van installatie in een sleuf- en bloktechnologie combineren. Met dit ontwerp van het circuit is het mogelijk om kabellijnen te onderhouden zonder graafwerkzaamheden, dat wil zeggen dat het mogelijk blijft om toegang te krijgen tot de lijn om reparatie- en diagnosewerkzaamheden uit te voeren. Het kanaal zelf is een soort doos waarvan de wanden worden gevormd door betonplaten of bakstenen. Hierdoor ontstaat een gesloten structuur waarin de kabel zit.
Het circuit bevindt zich ook in de grond, maar dichterbijoppervlak dan bij het leggen van sleuven. Bovendien wordt dit schema in bedrijven direct op het terrein gebruikt, dus het bovenste deel van de doos bevindt zich letterlijk aan de oppervlakte. Maar als de installatie buiten het productiegebouw wordt uitgevoerd, dompelen de artiesten de structuur in de grond. Maar dit betekent niet dat toegang tot communicatie grootschalige graafwerkzaamheden vereist. Interne installatie van de kabellijn in het kanaal wordt uitgevoerd met behulp van speciale hangers en klemmen. In sommige gevallen wordt traditioneel leggen op de bodem uitgevoerd met behulp van substraten.
Aanleg in riolen en tunnels
Tunnelconstructies zijn meestal inbegrepeninfrastructuur van industriële en productiefaciliteiten. Dit zijn kleine kamers van het gangtype waarin communicatie wordt gelegd. In termen van het garanderen van betrouwbaarheid en duurzaamheid kan deze installatieoptie als de beste worden beschouwd. De draden worden bevestigd met speciale koppelingen. In eerste instantie voorziet het tunnelbouwproject in de mogelijkheid om communicatielijnen in speciale nissen te integreren. Op het gebied van onderhoud zijn verzamelruimten technologisch nog geavanceerder. De kenmerken van dergelijke objecten omvatten de mogelijkheid om een groot aantal draden te leggen - meestal maximaal 20. Elke lijn is ook uitgerust met isolerende wikkelingen, maar in dit geval is er geen behoefte aan gepantserde bescherming. Tegelijkertijd is de aanleg van kabellijnen alleen toegestaan in die collectoren en tunnels waar watercollectoren en stormrioleringen zijn aanwezig. Afhankelijk van de bedrijfsomstandigheden van de bedrading kan het nodig zijn ventilatiesystemen te installeren, inclusief installaties voor kunstmatige en natuurlijke circulatie.
Er moet speciale aandacht worden besteed aan technologiehet uitrollen van de kabel in de tunnel. Het gebruik van transportbanden en massieve trommels is in dit geval onmogelijk. Het afwikkelen gebeurt handmatig of met behulp van een liermechanisme. Als een dikke kabel of meerdere draden tegelijk worden onderhouden, worden ook rolsystemen gebruikt. De onmiskenbare voordelen van dit type kabellegging zijn onder meer een hoge mate van lijnbescherming en directe toegang voor onderhoud. Dergelijke installatieomstandigheden zijn echter zeldzaam en worden opgenomen als onderdeel van de technologische infrastructuur in het ontwerp van industriële installaties.
Liggen in galerijen
In dit geval hebben we het over grondgebonden structuren,die buiten technologische gebouwen kan worden geïnstalleerd. Galerijen worden viaducten genoemd en kunnen, net als een tunnel, door de meest kritieke delen van de aanleg lopen. Als bovengrondse communicatielijnen op hangende palen worden gelegd, wordt de installatie in het geval van galerijen uitgevoerd in gesloten constructies. Er zijn echter verschillende versies van het ontwerp van viaducten. Om geld te besparen ontwikkelen ontwerpers soms structuren zonder zijwanden. Ook verschillen objecten van dit type in de doorgangsmogelijkheden naar binnen. Er zijn constructies in de nissen waarvan zelfs transport kan worden uitgevoerd, en er zijn ook constructies die alleen beperkt toegankelijk zijn voor het uitvoeren van technische werkzaamheden aan reparaties, diagnostiek en onderhoud van de lijn zelf.
Deze optie is, ondanks de aantrekkelijkheid ervan,niet zo vaak gebruikt vanwege de hoge financiële kosten. Niettemin is het de enige mogelijke als het gaat om installatie binnen bedrijven, waarvan de ondergrondse kanalen al verzadigd zijn met communicatie. Wat lijnbescherming betreft, bieden grondgebonden constructies het noodzakelijke beveiligingsniveau. Op moeilijke delen van het traject kunnen ook asbestbetonbuizen worden gebruikt voor het leggen van kabels, die de circuits beschermen tegen destructieve mechanische en atmosferische invloeden.
Kabelbeheer
Deze optie omvat de implementatie van de klassiekerdiagrammen van hangende installatie van lijnen. Deze methode wordt gekenmerkt door uitvoeringsgemak, economische toegankelijkheid en de mogelijkheid om gemakkelijk installatie- en reparatiewerkzaamheden uit te voeren. In principe kan echter niet alle kabelcommunicatie via deze methode worden uitgevoerd: dit geldt in de eerste plaats voor gevallen waarin het nodig is een kabellijn aan te leggen, aangevuld met dikke isolatielagen. Vergeet niet dat bovengrondse bedrading wordt gebruikt in open omstandigheden met directe blootstelling aan ultraviolette straling, hoge en lage temperaturen, neerslag, enz. Dienovereenkomstig vereisen sommige soorten kabels effectieve isolatie, waardoor de lijn zwaarder wordt, wat problemen veroorzaakt tijdens het installatieproces.
Dit wil niet zeggen dat er sprake is van bovenleidingpresteert aanzienlijk beter dan ondergrondse installatie, maar in situaties waarin de aanleg van dezelfde sleuven onmogelijk is, is deze methode het overwegen waard. Directe installatie wordt uitgevoerd op steunen en palen van hoogspanningslijnen. Tijdens het installatieproces worden elektrische kabels geïsoleerd in overeenstemming met het type draad. Bij het kiezen van een beschermingsmiddel houden deskundigen rekening met kenmerken als dynamische weerstand, sterkte, vorstbestendigheid, het vermogen om te weerstaan en niet te vervormen onder kortstondige belastingen, enz. Verder kan de isolatieschaal tijdens onderhoud met bepaalde tussenpozen worden vervangen, evenals de kabel.
Waar dient een verwarmingskabel voor?
Als onderdeel van communicatielijnkitsEr zijn vaak technologische draden en materialen die niet de hoofdgeleiders zijn, maar in plaats daarvan belangrijke hulptaken uitvoeren. Dit is inclusief de verwarmingsdraad. Zijn functie is het garanderen van optimale temperatuuromstandigheden waarin vermogenscommunicatie moet worden uitgevoerd. Op deze manier worden kabellijnen beschermd tegen bevriezing, waarbij de draden hun operationele eigenschappen verliezen. Er wordt een elektrische lading aan het verwarmingscircuit geleverd, die dankzij een speciale legering van de binnenkern wordt omgezet in thermische energie die nabijgelegen draden verwarmt.
Verwarmingsmiddelen direct in kabelleidingenaderen zijn zeldzaam. Meestal vervult de hoofdisolatie de functie van warmtebehoud. Meestal worden verwarmingslijnen gebruikt als aanvulling op procesapparatuur. Deze techniek wordt gebruikt voor het isoleren van tanks, pijpleidingen, afzonderlijke delen van transformatoren en industriële apparatuur. De kenmerken van de verwarmingskabel zijn onder meer een beschermende omhulling van polymeermaterialen. Afhankelijk van het merk gebruiken fabrikanten ook verschillende manieren van elektrische afscherming. In deze hoedanigheid kan bijvoorbeeld massief aluminium- of koperdraadgaas worden gebruikt. De hoofdschaal is gemaakt van polyvinylchloride, dat de kernen beschermt tegen mechanische schade. Naast het leveren van verwarming kunnen geanodiseerde geleiders ook dienen als een effectief elektrochemisch middel voor corrosiebescherming. Dit soort bescherming is vereist voor metalen fittingen, die worden gebruikt voor het bevestigen en verbinden van communicatie.
conclusie
Installatiewerkzaamheden bij het werken met kabelsAan de krachtoverbrenging gaat projectontwikkeling vooraf. De samensteller van een technisch plan voor het leggen van communicatie houdt rekening met veel operationele factoren, die hem redenen geven om een keuze te maken voor de ene of de andere installatiemethode. Bovengrondse communicatielijnen worden bijvoorbeeld georganiseerd in gevallen waarin het niet mogelijk is om betrouwbaardere installatieschema's op de grond te gebruiken. Ondergrondse communicatiemethoden zijn in veel opzichten gerechtvaardigd, maar vanwege het gebrek aan directe toegang tot de lijn worden ze ook vaak verlaten. Als we het hebben over het organiseren van een netwerk grenzend aan industriële ondernemingen, dan kan een deel van het circuit hoogstwaarschijnlijk in een technologische tunnel of verzamelruimte worden gelegd. Naast de externe installatieomstandigheden wordt ook rekening gehouden met de operationele vereisten voor de kabel zelf. Alleen een uitgebreide analyse van de voorwaarden voor het implementeren van de ontwerptaak kan het juiste antwoord geven op vragen over het kiezen van het optimale kabelinstallatieschema.
